Wim A. Tomeij 27-01-1931 tot 20 februari 2017.

Dit jaar word ik 70 en ben ik 60 jaar lid van de N.B.A.T. Ik was 10 toen ik jeugdlid werd bij Natura Docet in Apeldoorn. Al een paar jaar eerder kreeg ik van mijn ouders en opa en oma een eerste klein tropisch aquarium. Mijn opa was al lid van deze Apeldoornse aquariumvereniging en ontving daardoor regelmatig het tijdschrift “Het Aquarium” van de bond. In die tijd las ik al de artikelen van Wim Tomeij en andere grootheden in de liefhebberij. Hoewel ik Wim pas veel later persoonlijk heb leren kennen, is hij door de tijd heen ergens op de achtergrond altijd aanwezig geweest. Data heb ik hierover niet beschikbaar, maar het was in 2009 dat hij mijn A1 aquarium keurde en ik districtskampioen werd. Later heb ik om allerlei redenen contact met hem gehad. Vaak met een vraag, soms ter beoordeling van een controversieel stukje dat ik voor mijn website geschreven had. Altijd ingegeven door mijn vertrouwen in zijn ongebreidelde kennis van zaken. Je kon eigenlijk op aquariumgebied nergens over beginnen of Wim wist van de hoed en de rand.

Veel mensen worden milder en zachter naarmate ze ouder worden. Van vroeger herinnerde ik mij Wim als een bij tijd en wijle behoorlijk dominante en gezaghebbende persoonlijkheid. In die tijd werd hij vaak als een rivaal van Arend van den Nieuwenhuizen gezien. Later vertelde hij mij dat deze ideeën vooral kunstmatig gecreëerd waren en dat hij er zelf nooit aan heeft bijgedragen. Ik heb Wim de laatste jaren ervaren als een vriendelijke en betrokken persoon.

Ik ben geen voorstander van het overschrijven van informatie uit andere artikelen. Ik verwijs daarom graag naar het artikel van Loek van der Klugt in de Rijswijkse, jaargang 25 van maart 2017. Loek is een goede vriend van Wim geweest en kende hem van dichtbij. Hij haalt in zijn overdenkingen een hele massa feiten aan. Aan het eind van dat artikel verwijst hij op zijn beurt naar een artikel van Rob Uvenhoven in ‘Het Aquarium’ nummer 11 van jaargang 85 (december 2015), over Wim A. Tomey. De laatste tijd troffen we Wim regelmatig in Honselersdijk. Bij Nico en Lilian had hij een soort stamcafé gevonden waar hij vrijwel iedere zaterdagochtend te vinden was. Zijn aanwezigheid daar was voor veel aquarianen, en ook voor mij, aanleiding om even die kant op te gaan en hem te ontmoeten. De laatste keren was het wel duidelijk dat het niet goed met hem ging.

Op 20 februari ontving ik een mailtje van zijn vrouw Marcha: “Wim is vandaag onder palliatieve sedatie gebracht. Euthanasie was niet meer mogelijk omdat hij verward was en eigenlijk niet meer aanspreekbaar. Dus werd het de tweede optie. …” Dat klonk niet best en ik schreef terug: “Dank voor je bericht. Stiekem had ik verwacht en gehoopt dat je zou vertellen dat Wim inmiddels is heengegaan, maar hij moet kennelijk het laatste obstakel ook nog nemen. Ik wens je uiteraard alle sterkte en ik hoop voor Wim dat hij zonder te lijden de rit mag afmaken. Zo te horen krijg je alle hulp die nodig is bij dit proces. We weten dat een leven eindig is en dat je op een bepaald moment kan verwachten dat de eindstreep in zicht komt. Maar dat maakt het daardoor niet gemakkelijker. Wim was zich van het einde heel realistisch bewust en sprak er openlijk over. Ik bewonder hem in heel veel opzichten. Het is niet anders dan dat jouw volgende mailtje waarschijnlijk zijn afscheid zal berichten. Ik ben ervan overtuigd dat je Wim’s steunpunt bent geweest door alle jaren waarin hij actief was. Ik heb hem ook nooit anders dan dankbaar over je horen praten. Nogmaals alle sterkte toegewenst voor jullie allebei.” Diezelfde avond kreeg ik van Marcha het mailtje met de mededeling dat Wim alsnog, onverwacht snel, was overleden. Wim is op 27 januari 1931 in Den Haag geboren. Hij werd 86 jaar.

De afscheidsbijeenkomst was Wim-waardig en druk bezocht met zo’n 220 aanwezigen. Het is mij een voorrecht Wim gekend te hebben en ik ben het helemaal eens met een van de sprekers die opmerkte: Ik hoop dat er in het hiernamaals veel riviertjes zijn waar Wim ongestoord weer met zijn schepnet aan de slag kan gaan.
Marcha: Heel veel sterkte met het dragen en verwerken van dit verlies.