Mijn relatie met Gerard Visser gaat ver terug in de tijd. De precieze data weet ik niet eens meer. Toen ik Gerard leerde kennen was hij curator bij de reptielen afdeling in Diergaarde Blijdorp. Deze afdeling was destijds geconcentreerd in de Rivierahal. Daar werden de terraria door Gerard van biotoopachtige schilderingen voorzien die informatie gaven over het natuurlijke biotoop van de dieren.
Ik zie hem nog bezig met een toen flink groot project: Het inrichten en aankleden van een enorm Sonora dessert terrarium. In die tijd vergaderde de werkgroep Lacerta nog in een leslokaal op het terrein van de diergaarde en zo kwam ik in contact met zowel Gerard Visser alsook Henk Zwartepoorte.
Gerard heeft zich in de loop der tijd, 1972 tot 2010, binnen Blijdorp ontwikkeld tot een belangrijke persoonlijkheid. Na zijn pensionering in 2010, heeft hij op contractbasis zijn werkzaamheden als ontwerper nog 10 jaren voortgezet.
Hij stond aan de basis van het indrukwekkende ‘masterplan’ waar hij in de loop der jaren in de vorm van veel biotoopprojecten invulling aan heeft mogen geven. Uiteindelijk werd hij vormgever en architect in de diergaarde.
Naast zijn betrokkenheid bij de diergaarde is Gerard ook nog korte tijd voorzitter geweest van de landelijke vereniging voor Herpetologie en terrariumkunde ‘Lacerta’. In die tijd had Gerard geen auto en reed hij altijd met mij mee naar de vergaderingen. Ik was toen hoofdredacteur van het landelijk tijdschrift van Lacerta. Maar ook in de privé sfeer hadden wij leuk contact. Ik ben herhaalde malen bij Gerard in Schiedam thuis op bezoek geweest en ik herinner mij daar een fraai terrarium met dwergvaranen.
Gerard is voorzitter van Lacerta geweest van 10 oktober 1987 tot 29 september 1990. Vanwege drukke werkzaamheden bij de diergaarde kon hij het voorzitterschap niet langer voortzetten. In het tijdschrift ‘Lacerta’ heeft Gerard een paar interessante publicaties gedaan: Hydrosaurus amboinensis (46: 54-61), Shinisaurus crocodilurus (47: 98-105), (met Judith van der Koore), Het geslacht Hydrosaurus (48: 98-102) en (met Judith van der Koore), Varanus komodoensis (49: 66-70).
Ter gelegenheid van het 50 jarig jubileum van Lacerta heeft Gerard ten behoeve van een tentoonstelling in dat kader in de diergaarde een kas beschikbaar gesteld, de tentoonstelling grotendeels gefaciliteerd en uiteindelijk ook nog een bedrag van € 1,= per bezoeker toegezegd. Met 20.000 bezoekers heeft dat Lacerta, na aftrek van kosten, een bedrag van rond € 10.000,= opgeleverd.
Toen ik mijn schelpenverzameling van de hand deed heeft Gerard die van mij overgenomen en ik begreep dat hij daar de laatste jaren wat intensiever mee is bezig geweest. Gerard heeft met Judith vele verre reizen gemaakt naar Indonesië, India, Afrika, Canada en vele Europese landen. Als enthousiast fotograaf maakte hij daar vele prachtige opnamen van flora en fauna. Van o.a. hun reis naar de Galapagos elanden heeft Gerard foto’s die hij dubbel had of net iets minder waardeerde, aan mij afgestaan.
Zo’n vijf jaren geleden werd er een ernstige ziekte bij hem geconstateerd en moest hij aan de chemo. Daar heeft hij best veel narigheid van ondervonden, maar hij bleef altijd positief. Zo’n anderhalf jaar geleden was ik nog bij hem op bezoek in de diergaarde en toonde hij mij de laatste veranderingen in zijn allergrootste project: Het Oceanium. Toen vertelde hij dat het niet altijd gemakkelijk was de ziekte te dragen, maar was hij steeds positief over het uiteindelijk resultaat. Daarna hebben we eigenlijk nog slechts telefonisch contact gehad en later ook via WhatsApp.
Hij was regelmatig te vinden op Texel waar hij nauwe contacten had met de mensen van Ecomare en ook was hij nog betrokken bij ontwikkelingen in de Apenheul in Apeldoorn. Die laatste werkzaamheden heeft hij vanwege zijn gezondheid moeten laten varen. Waar ik zelf Balinese beelden verzamel, vertelde Gerard dat hij vrienden op Bali had die hij regelmatig financieel ondersteunde. Van zijn toezegging om binnenkort eens bij mij te komen kijken is helaas niets meer gekomen.
Ons contact was de laatste tijd, vanwege allerlei legitieme redenen, helaas op een wat lager pitje komen te staan.
Op 23 mei j.l. kreeg ik opeens de behoefte om weer eens contact met hem op te nemen en ik appte hem: Hoe gaat het met jou? Ik kreeg als antwoord: “Slecht, ben uitbehandeld. Mail je morgen.” Ik antwoordde: “Jeetje man, kan ik je bellen of eens langs komen?” Zijn korte antwoord daarop was: “Dat heeft helaas weinig zin. Gebroken kaak, communicatie 100% onmogelijk.” Ik kon toen weinig anders dan Judith en hem sterkte wensen.
Op 30 mei is Gerard op 72 jarige leeftijd helaas overleden. Op 7 juni mocht ik aanwezig zijn bij zijn crematieplechtigheid. Er zijn toen veel mooie woorden over Gerard gesproken, welgemeend en goed onderbouwd.
Gerard was een aimabel mens. Veel mensen zullen Gerard in allerlei hoedanigheden missen. Ik ben daar één van. Gerard, rust in vrede, ik zal je nooit vergeten. Judith, iedereen wenst jou van harte alle sterkte.
Bart Laurens.
Beste Bart,
Gerard ontmoette ik in 1961. We zaten in dezelfde klas van de hbs en woonden allebei in West. Er ontstond een vriendschap. Het warme en lieve gezin met zijn ouders, broer en tante werd een tweede thuis voor me.
Een flink deel van mijn vorming op politiek en cultureel vlak gebeurde daar.
Ons contact heeft nog een poosje doorgelopen tijdens onze vroege huwelijken. Zijn dochters Miriam?en Annelies? heb ik nog gezien.
Onlangs voelde ik me, bij het beluisteren van een heruitgebrachte CD van de Beatles, weer alsof ik bij hem in de Jagthuisstraat was. (Zijn tante was een groot fan)
Dat gevoel wilde ik met hem delen. Omdat mijn mail daarover onbestelbaar bleek, ben ik gaan zoeken en vond ik jouw in memoriam.
Het is spijtig dat Gerard zijn laatse jaren met ziekte moest leven.
Maar het doet me goed dat uit de passie met skeletjes van dieren, die hij al heel jong verzamelde, een rijk, zinvol en wereldomvattend leven is gegroeid.