Jan Huybers, de kanjer, de vader en vriend, een bijzondere oom, een allerliefste opa, een uniek ondernemer en een pilaar voor velen.

Het was begin april 2013 dat ik voor het eerst na lange tijd contact opnam met Jimmy Huybers van de Vogelkelder. Voor die tijd hadden we weleens vage plannen gehad om iets samen te doen, maar dat was er tot dan toe nooit van gekomen. Jimmy was enthousiast over de wijze waarop ik met mijn website omging en hij was graag bereid om een advertentie te sponsoren. Toen deze besprekingen hierover waren afgerond stelde hij mij voor aan zijn vader. Dat werd het begin van een uitermate plezierige relatie.

Jan laat mij zien hoe de pijlgifkikkers de fruitvliegen op prijs stellen die hij zojuist heeft gevoerd.

Hoewel we mekaar tot dan nooit in levende lijve hadden ontmoet, bleek dat we enorm veel raakvlakken hadden en ook veel gemeen-schappelijke vrienden en kennissen. Jan had respect voor mijn reptielenachtergrond en hoewel hij zelf veel meer met vogels bezig was zat er, en dat vond ik wel bijzonder, een enorme overlap in onze beide netwerken. Tijdens de vele gesprekken die we sindsdien hebben gevoerd waren we daar allebei verbaasd over.

Jan ziet alle details om zich heen en ook tijdens een rondleiding door de nieuwbouw steekt hij nog even de handen uit de mouwen en brengt een emmer naar een andere plaats.

Van meet af aan voelden wij een wederzijdse “klik” en vertrouwen ten opzichte van elkaar. Jan vertelde mij allerlei dingen waarbij hij ervan uitging dat ik die voor mij zou houden. Bij dat vertrouwen speelde kennelijk mijn Indische bloed een rol. Jan had door de jaren grote sympathie ontwikkeld voor de oud-Indiëgangers en hij was stomverbaasd dat ik niet bekend was met de muziek van Andy Tielman, waar hij een groot fan van was. Hij moest en zou mij een CD lenen, want hij was ervan overtuigd dat ik die prachtig zou vinden. Hij heeft zich wekenlang rot gezocht naar dat ding en ik ben zelfs een keer met hem mee naar huis geweest om daar nog eens intensief te zoeken, maar hij kon hem echt niet vinden. Pas na weken had hij hem in zijn auto gevonden en mocht ik die van hem lenen. Hij had gelijk, ik vond het prachtige muziek. Later bracht hij de muziek van Solomon Burke ter sprake en hij had alweer gelijk toen hij opperde dat hij die wel bij mij vond passen.

Vol trots kijkt hij rond hoe het nieuwbouwproject, deze havenplaats inmiddels gevorderd is, ondertussen beschrijft hij mij alle details.

Onze gesprekken werden steeds vertrouwelijker. Regelmatig vertelde hij mij allerlei zakelijke details die nog niet “naar buiten” bekend mochten worden. Vaak stond hij mij toe daar al foto’s van te maken. Jan was een ondernemer in hart en nieren en hij voelde feilloos aan waar kansen en risico’s lagen. Hij kon zich rot ergeren aan ambtenarij en betutteling en hij voelde zich regelmatig verraden door de politiek. Met lede ogen constateerde hij dat zijn geliefde Nederland aan het afglijden was.

Aan het eind van de gesprekken liet hij mij altijd even de vorderingen van de nieuwbouw achter de schermen zien en hij was apetrots op de haven, waar het schip ligt dat hij de “Princess Emely” had genoemd. Ik zag Jan bijna smelten wanneer hij over zijn kleinkinderen sprak en hij was gelukkig dat hij in allerlei opzichten hun opa was. Jan stak zijn trots op zijn zonen Jimmy en Donald ook niet onder stoelen of banken. Hij voelde zich een gezegend man dat zij beiden een gelijkwaardige plek in zijn bedrijf hadden gevonden. Ze verschillen heel erg van karakter, wist hij te vertellen, maar ik voelde zijn geluk toen hij vertelde dat de twee tijdens hun gezamenlijke reis naar Indonesië nog meer naar mekaar toe waren gegroeid. Jan was er ook trots en gelukkig op al zo lang samen met zijn vrouw Emely te zijn. Jan was een echte “familyman”

De boot die hier ligt heeft hij de Princess Emely genoemd, om blijk te geven hoe hij zijn vrouw hoog heeft en op handen draagt.

Wanneer ik mijn gezicht bij Avonturia De Vogelkelder liet zien werd ik door Jan, figuurlijk gesproken, bij mijn nek gepakt en naar de Oehoe gesleept. Daar zaten we dan altijd wel een paar uur te bomen. Wanneer het aan Jan had gelegen was ik er wel een paar kilo’s zwaarder vandaan gekomen. Hij vond het maar niks wanneer ik me weer eens beperkte tot een broodje gezond en een vruchtensapje.

Een paar maanden geleden vertelde hij mij, heet van de naald, dat er darmkanker bij hem was geconstateerd en dat hij toch wel geschrokken was dat het “eind van de rit” daardoor al in zicht kon zijn. Sinds die tijd hebben we wat vaker telefonisch contact onderhouden. Hij vertelde over de chemo’s die hij kreeg en dat de duur van dat traject hem toch wel tegengevallen was. Hij vertelde over de vervelende bijverschijnselen die hij van de chemo kreeg. Hij vond het ironisch dat alle bijwerkingen die in de bijsluiter vermeld stonden kennelijk op hem van toepassing moesten zijn. Hij vond dat hij het maar moest doorstaan, hij had nog veel te veel plannen voor het leven. Hij was ervan overtuigd dat het na de operatie en de chemo allemaal de goede kant op ging. Omdat Jan alle vertrouwen in herstel uitstraalde twijfelde ik er ook niet aan dat het uiteindelijk goed zou komen. Toen ik op 19 september met hem in de Oehoe zat vertelde hij over zijn belevenissen met het Koninklijk Huis en zijn wilde plannen voor de opening van de nieuwbouw. Hij zag de toekomst helemaal zitten.

Op 22 oktober j.l. was ik de laatste keer op bezoek bij De Vogelkel-der en hoorde ik dat Jan thuis zat met heel veel pijn in zijn schouder. Ik belde hem die avond, maar hij nam niet op. Even later belde hij zelf terug. Het gaat niet goed, vertelde hij, en ook dat hij al enkele nachten niet had kunnen slapen van ondragelijke pijn. Er moesten nieuwe onderzoeken worden gedaan. Uiteraard wenste ik hem sterkte en we spraken af contact te zullen houden. Bel gewoon maar als je wilt, besloot hij het gesprek. Dat heb ik gedaan, alleen Jan nam niet meer op. Ik zag wel dat mijn appjes gelezen werden, maar antwoord kwam niet meer. Op 8 november belde ik Donald om te vragen hoe het ging en hoorde ik dat het niet best was allemaal. Op 17 november belde ik Donald nog eens om te vragen hoe het ging. Donald vertelde dat zijn vader gisteren op eigen verzoek was ingeslapen. Hij had zich tot het laatst toe als een held gedragen. Zijn kinderen en kleinkinderen moed insprekend en zijn duim omhoog toen hij zijn laatste spuit ontving. Ik wist toen werkelijk niet wat ik daarop moest zeggen. Ik appte daarom wat later maar: “Ik ben verbijsterd, maar ik wens de hele familie alle sterkte. Bart Laurens.”

De dag van zijn afscheid was qua weer een mooie maar frisse dag. De belangstelling was overweldigend en de herdenking in de aula was indrukwekkend, ontroerend en mooi. Een fijn mens is door een akelige ziekte uit het leven en uit ons midden weggerukt. We zullen Jan missen, ik zal Jan missen. Jan, waar je ook bent, het ga je goed !!

Het was bijzonder druk tijdens het afscheid van Jan. Verdriet, en respect voor Jan wisselden elkaar af.

Prachtig waren de veertjes, die de voorliefde van Jan voor deze dieren symboliseerden. Vogels hebben een belangrijke rol gespeeld in zijn leven. Mooi om te zien hoe vogels een warme deken hebben geleverd op een, die dag, koude plek waar Jan zijn laatste rustplaats heeft gevonden.